«حافظا در کنج فقر و خلوت شب‌های تار

تا بود وردت دعا و درس قرآن، غم مخور».

 توکل به خداوند، رمز و جوهر آن چیزی است که در علوم رفتاری نوین به آن «انرژی مثبت» گفته می‌شود. زمانی‌که کاری با یاری خواستن از خداوند و با نام او آغاز شود، انجام خوبی خواهد داشت. واقعیت آن است که ناممکن است کسی این جرات را داشته باشد که کاری خلاف و ناصواب را با نام خدا آغاز کند. آن‌کس که کاری را با نام خدا آغاز می‌کند، از شروع کار نیت خوبی دارد و می‌داند که در مسیر صحیح خداوند او را حمایت می‌کند. چنین کسی آگاه است که خداوند بارها به تعمق در جهان و عبرت از رویدادها و تعقل و تفکر سفارش کرده است، بنابراین نه تنها هدف خوبی دارد، بلکه برای رسیدن به آن، مسیر و روش صحیح را برگزیده است و با تلاش به دنبال آن است. می‌داند که «از تو حرکت از خدا برکت!»

توکل به خداوند در عین حال انسان را با منبع قدرت و خوبی پیوند می‌دهد. انسان احساس امنیت می‌کند و با اعتماد به نفس به پیش می‌رود. با توکل، کارهای دشوار سهل می‌شود.

گفت پیغمبر به آوای بلند

با توکل زانوی اشتر ببند

آن کس که خدا را دارد، همه کس را دارد هر چند تنها باشد و آن کس که خدا را ندارد، تنهاست، گرچه هزاران فرد با او باشند. این رمز توکل است که به انسان قدرت کارهای دشوار و خداجویانه را می‌دهد.‏

«کمتر از ذره نه‌ای پست مشو مهر بورز

تا به خلوتگه خورشید رسی، چرخ زنان

دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل

مرد یزدان شو و ایمن گذر از اهرمنان».

دکتر فربد فدائی ـ روانپزشک